.
در بین همه روشنفکران ترکیه تنها یک نفر به نام اسماعیل بشیکچی پیدا شد که از ظلم سیستماتیک ترکیه برعلیه کردها، کشتار و قتل عام، انکار هویت و سعی در نابودی فرهنگ و زبان کردی در ترکیه نه تنها حمایت نکرد (که این خود بزرگترین جرم در ترکیه می‌‌باشد) حتی پارا فراتر گذاشت و در حمایت از حقوق انسانی کردها به نوشتن چندین کتاب با ارزش چون ۳۳ گلوله ، ... پرداخت.وی به این خاطر بیشتر از نصف عمر خویش را در زندانهای ترکیه سپری کرده است. با یادوری این اتفاق نادر در ترکیه به حال و هوای این روز ایران و سیر پیشرفت سیاسی ایرانیان میرسیم.به هر سایتی که سر میزنی, با هر ایرانی که سخن میگویی و با هر روشنفکر ایرانی که مواجه میشوی سخن از همدلی و احساس مسولیت در برابر سرنوشت کرد هموطن خویش است.جزٔ این هم انتظاری نمیرفت و نمیرود. چه بسا دیر به این همفکری رسیده اند اما خوب رسیده اند.ملتی که بیش از یک قرن پیش برای مشروطیت به پاخواسته بود نباید به این سادگی نظاره گ‌ر قتل عام سنندج در اوائل انقلاب میبود، نباید اجازه میداد تازه به قدرت رسیده‌ها ایرانی را به خودی و غیر خودی، سنی و شیعه و ده‌‌ها رنگ مختلف تقسیم کنند.درست است که هر گلی رنگ و بوی خویش را دارد و کرد، بلوچ، فارس، آذری، گیلک و ترکمن و ...هر یک دارای فرهنگ و زبان جدا و غنی هستند اما بودن همه اینها در کنار هم گلستانی میافریند که نامش ایران است.این حکایت باقی است و ادامه دارد.با سپاس از همدلی همه ایرانیان و درود به روان پاک شهیدان کرد در یکشنبه سیاه.
